Na obszarze Gorców i przylegającej części Beskidu Wyspowego leżą dwa obszary Natura 2000:
Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków „Gorce” (PLB 120001)
Specjalny Obszar Ochrony Siedlisk „Ostoja Gorczańska” (PLH 120018).
Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków „Gorce” (PLB120001) o powierzchni 6825 ha, powołany 21 lipca 2004 roku w granicach istniejącego Gorczańskiego Parku Narodowego (GPN). Podstawą powołania było występowanie na tym obszarze 18 gatunków ptaków figurujących na liście Dyrektywy Ptasiej. Poniżej, w Tabeli 1 przedstawiono podstawowe dane dla chronionych w tym obszarze gatunków (wg. Strategia zarządzania dla obszaru Natura 2000 „Ostoja Gorczańska”).
Specjalny Obszar Ochrony Siedlisk „Ostoja Gorczańska” (PLH 120018) został zatwierdzony przez Komisję Europejską 25 stycznia 2008 roku. Zajmuje obszar 17 998 ha.
Centralną część obszaru stanowi Gorczański Park Narodowy, na którego terenie chronione są duże obszary buczyn. Pod względem zajmowanej powierzchni i stopnia zachowania siedliska należą do najcenniejszych w polskiej części Karpat. Są miejscem gnieżdżenia się następujących gatunków ptaków: puchacz, jarząbek, muchołówka mała i białoszyja. Pod względem liczby gatunków ptaków ujętych w Dyrektywie Ptasiej najcenniejsze obszary stanowią świerczyny górnoreglowe oraz strefa przejściowa pomiędzy reglem dolnym i górnym. Tu występują następujące gatunki: głuszec, jarząbek, dzięcioły: trójpalczasty, białogrzbiety, czarny, sóweczka, włochatka, puszczyk uralski, orzeł przedni.
Cennym obszarem ostoi, a zagrożonym presją różnych form turystyki jest kopuła szczytowa Turbacza. Z racji swej wysokości n.p.m., bory świerkowe sięgają tu niemal górnej granicy lasu. Badania wykazały strukturalne cechy drzewostanu położonego przy górnej granicy lasu (tworzenie biogrup). Oprócz borów świerkowych znajduje się tam kilka płatów torfowisk wysokich i przejściowych. Jedno z nich, zakwalifikowane do siedlisk torfowisk wysokich z roślinnością torfotwórczą (kod 7110) usytuowane jest w borze górnoreglowym w najwyższych partiach kopuły szczytowej. Drugie, usytuowane poniżej schroniska, na skraju polany Wolnica, było od dziesięcioleci poddawane antropopresji (sąsiedztwo pola biwakowego). Mimo to zachowały się jeszcze fragmenty żywego torfowiska. Jest zatem jeszcze szansa na uratowanie fragmentu tego cennego siedliska.
Oprócz tego kopuła szczytowa jest ważnym miejscem występowania głuszca. Dane historyczne oraz obserwacje z ostatnich lat potwierdzają występowanie tokowisk w tym rejonie.
Na Hali Turbacz, położonej po północnej stronie Turbacza istniało kilkadziesiąt lat temu jedyne w Karpatach stanowisko paproci – podejźrzona lancetowatego Botrychium lanceolatum. Obecnie nie zostało potwierdzone występowanie tego gatunku.
Gorce w przeszłości (przez kilkaset lat) były jednym z ważniejszych ośrodków pasterstwa w Karpatach Zachodnich. Dzięki ekstensywnej gospodarce łąkowej wykształciły się bardzo cenne siedliska, przede wszystkim w postaci górskich łąk mietlicowych i konietlicowych (6520) i muraw bliźniczkowych (6230). Mimo trwającego regresu pasterstwa, w Gorcach zachowała się jeszcze spora część tych cennych siedlisk. Szczególnie bogaty pod tym względem jest obszar doliny Ochotnicy. Jednak z powodu niskiej opłacalności gospodarki łąkarskiej, siedliska te należą do najbardziej zagrożonych w kolejnych dziesięcioleciach.
Cały obszar jest siedliskiem dużych drapieżnych ssaków – wilka i rysia. Występowanie tych drapieżników gwarantuje wysoki stopień zalesienia obszaru oraz stan jeleniowatych – jelenia i sarny.
Ostoja Gorczańska stanowi również ważny obszar węzłowy dla połączeń karpackich korytarzy migracyjnych. Na obszarze Ostoi krzyżują się ponadregionalne i transgraniczne trasy migracji południkowej i równoleżnikowej. Obszar ważny jest dla zachowania spójności sieci Natura 2000 poprzez łączność z następującymi obszarami: „Ostoja Popradzka” PLH 110019, „Tatry” PLC 120001, „Torfowiska Orawsko-Nowotarskie” PLH 120016, PLB 120007, „Babia Góra PLH 120001, „Na Policy PLH 120012”, Pieniny PLH 120013, PLB 120008. Poniżej przedstawiono Tabele 2–5 z podstawowymi danymi dla siedlisk i gatunków (wg. Strategia zarządzania dla obszaru Natura 2000 „Ostoja Gorczańska”).
Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków „Gorce” (PLB 120001)
Specjalny Obszar Ochrony Siedlisk „Ostoja Gorczańska” (PLH 120018).
Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków „Gorce” (PLB120001) o powierzchni 6825 ha, powołany 21 lipca 2004 roku w granicach istniejącego Gorczańskiego Parku Narodowego (GPN). Podstawą powołania było występowanie na tym obszarze 18 gatunków ptaków figurujących na liście Dyrektywy Ptasiej. Poniżej, w Tabeli 1 przedstawiono podstawowe dane dla chronionych w tym obszarze gatunków (wg. Strategia zarządzania dla obszaru Natura 2000 „Ostoja Gorczańska”).
Specjalny Obszar Ochrony Siedlisk „Ostoja Gorczańska” (PLH 120018) został zatwierdzony przez Komisję Europejską 25 stycznia 2008 roku. Zajmuje obszar 17 998 ha.
Centralną część obszaru stanowi Gorczański Park Narodowy, na którego terenie chronione są duże obszary buczyn. Pod względem zajmowanej powierzchni i stopnia zachowania siedliska należą do najcenniejszych w polskiej części Karpat. Są miejscem gnieżdżenia się następujących gatunków ptaków: puchacz, jarząbek, muchołówka mała i białoszyja. Pod względem liczby gatunków ptaków ujętych w Dyrektywie Ptasiej najcenniejsze obszary stanowią świerczyny górnoreglowe oraz strefa przejściowa pomiędzy reglem dolnym i górnym. Tu występują następujące gatunki: głuszec, jarząbek, dzięcioły: trójpalczasty, białogrzbiety, czarny, sóweczka, włochatka, puszczyk uralski, orzeł przedni.
Cennym obszarem ostoi, a zagrożonym presją różnych form turystyki jest kopuła szczytowa Turbacza. Z racji swej wysokości n.p.m., bory świerkowe sięgają tu niemal górnej granicy lasu. Badania wykazały strukturalne cechy drzewostanu położonego przy górnej granicy lasu (tworzenie biogrup). Oprócz borów świerkowych znajduje się tam kilka płatów torfowisk wysokich i przejściowych. Jedno z nich, zakwalifikowane do siedlisk torfowisk wysokich z roślinnością torfotwórczą (kod 7110) usytuowane jest w borze górnoreglowym w najwyższych partiach kopuły szczytowej. Drugie, usytuowane poniżej schroniska, na skraju polany Wolnica, było od dziesięcioleci poddawane antropopresji (sąsiedztwo pola biwakowego). Mimo to zachowały się jeszcze fragmenty żywego torfowiska. Jest zatem jeszcze szansa na uratowanie fragmentu tego cennego siedliska.
Oprócz tego kopuła szczytowa jest ważnym miejscem występowania głuszca. Dane historyczne oraz obserwacje z ostatnich lat potwierdzają występowanie tokowisk w tym rejonie.
Na Hali Turbacz, położonej po północnej stronie Turbacza istniało kilkadziesiąt lat temu jedyne w Karpatach stanowisko paproci – podejźrzona lancetowatego Botrychium lanceolatum. Obecnie nie zostało potwierdzone występowanie tego gatunku.
Gorce w przeszłości (przez kilkaset lat) były jednym z ważniejszych ośrodków pasterstwa w Karpatach Zachodnich. Dzięki ekstensywnej gospodarce łąkowej wykształciły się bardzo cenne siedliska, przede wszystkim w postaci górskich łąk mietlicowych i konietlicowych (6520) i muraw bliźniczkowych (6230). Mimo trwającego regresu pasterstwa, w Gorcach zachowała się jeszcze spora część tych cennych siedlisk. Szczególnie bogaty pod tym względem jest obszar doliny Ochotnicy. Jednak z powodu niskiej opłacalności gospodarki łąkarskiej, siedliska te należą do najbardziej zagrożonych w kolejnych dziesięcioleciach.
Cały obszar jest siedliskiem dużych drapieżnych ssaków – wilka i rysia. Występowanie tych drapieżników gwarantuje wysoki stopień zalesienia obszaru oraz stan jeleniowatych – jelenia i sarny.
Ostoja Gorczańska stanowi również ważny obszar węzłowy dla połączeń karpackich korytarzy migracyjnych. Na obszarze Ostoi krzyżują się ponadregionalne i transgraniczne trasy migracji południkowej i równoleżnikowej. Obszar ważny jest dla zachowania spójności sieci Natura 2000 poprzez łączność z następującymi obszarami: „Ostoja Popradzka” PLH 110019, „Tatry” PLC 120001, „Torfowiska Orawsko-Nowotarskie” PLH 120016, PLB 120007, „Babia Góra PLH 120001, „Na Policy PLH 120012”, Pieniny PLH 120013, PLB 120008. Poniżej przedstawiono Tabele 2–5 z podstawowymi danymi dla siedlisk i gatunków (wg. Strategia zarządzania dla obszaru Natura 2000 „Ostoja Gorczańska”).